Preacher’s Daughter – Review : Η Ethel Cain κυκλοφόρησε το καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς
Η Ethel Cain είναι σίγουρα στοιχειωμένη από το παρελθόν της, αλλά το μυαλό της στοχεύει στο μέλλον, ενώ ξέρει ότι δεν υπάρχει απόδραση όπως δηλώνει και στο intro του καταπληκτικού ντεμπούτο άλμπουμ της, ‘’The Fate’s Already Fucked Me Sideways’’.
Ένα άλμπουμ όπου μιλάει για θρησκευτικά δράματα, καταστολές και σκιές ραγισμένων αμερικανικών οικογενειών. Η υπέρταλαντούχα νέα μουσικός, μόλις 24 ετών με το βαρύ τραύμα που κουβαλάει, έχει μάθει πολλά ήδη από την ζωή, όπως το ότι το κάρμα σου είναι εκεί δίπλα για να επαναλάβει μια κατάρα, ανεκπλήρωτα όνειρα και καταδικασμένες σχέσεις ενώ παλεύεις με μια μικρή ελπίδα ότι κάποια στιγμή ίσως τα καταφέρεις.
Είναι γνωστό στον κόσμο της μουσικής ότι εδώ και λίγα χρόνια που εμφανίστηκε, θα κάνει μεγάλα πράγματα αλλά με αυτό το ντεμπούτο άλμπουμ επισφραγίζει ότι είναι μια από τις πιο ταλαντούχες και μυστήριες περσόνες που έχουμε ακούσει.
Σαν να είναι κάποια μακρινή ξαδέρφη των γυναικών που κάηκαν στο Salem, η το alter ego της Enya που ζητάει λύτρωση από την θρησκεία και την αγάπη.
Μεγαλωμένη σε ένα βαρύ θρησκευτικό περιβάλλον με πατέρα πάστορα, ένιωσε την απόρριψη από την τοπική κοινωνία της, καθώς δήλωσε gay και αργότερα transgender, η Ethel – πραγματικό όνομα το νεραιδένιο Hayden Anhedönia – δημιούργησε ένα δικό της γοτθικό δυτικοαμερικάνικο σκοτεινό σύμπαν, όπου για τα προηγούμενα τρία χρόνια μας έδωσε διάσπαρτα σημάδια με τα EP της, για το τι επιφυλάσσει το μέλλον της μεταξύ του American Gothic και του American Dream.
Το 75λεπτο ντεμπούτο άλμπουμ της Preacher’s Daughter αποτελείτε από 13 τραγούδια που δημιουργούν ένα τελείως δικό της ήχο. Γραμμένο εξολοκλήρου από την ίδια, ξεκινάει με το intro που μας βάζει από την αρχή στο κλίμα κάποια αίρεσης, καθώς οι αιρέσεις είναι κομμάτι της νεανικής της ηλικίας.
Η συνέχεια έρχεται με το μάλλον πιο χαρούμενο τραγούδι του δίσκου American Teenager που έχει πολλά στοιχεία Americana ήχου, μιλώντας για Αμερικάνους εφήβους όπου το ποτό είναι η θρησκεία τους ενάντια σε μια άσχημη δυτική Αμερική που τρώει τα παιδιά της.
Το A House In Nebraska είναι ένα από τα πολλά αργά, κινηματογραφικά κομμάτια της που περιγράφει την ιστορία της και ενός μυστηρίου συντρόφου καθώς αντιμετωπίζουν τις φοβίες τους, χωρίς να μας αποκαλύπτει το ποιος είναι, με τον πόνο της έλλειψης του να μην έχει ξεχαστεί από πάνω της.
Το εύρος φωνής της Cain σε τόνο και συναίσθημα είναι κάτι απίστευτο και σημαντικό στοιχείο του ταλέντου της που σε αφήνει χωρίς ανάσα.
Κάτι το οποίο φαίνεται και στο αξεπέραστο Sun Bleached Flies, όπου έχουμε την τελειωτική απόσπαση της από την πίστη και την κοινωνία σαν γενικότερη έννοια, καθώς παλεύει με τους δαίμονες της που της έχουν καθορίσει την ύπαρξη και την λύτρωση από τον πόνο του παρελθόντος και του παρόντος.
Το Western Nights μιλάει για έναν ακόμη ανώνυμο σύντροφο και την διαστροφική σχέση τους, όπου η απόγνωση και ο φόβος την περιβάλει.
Το Family Tree μιλάει για την βία που έχει υποστεί μέσα στην οικογένεια της, ενώ το Hard Times αναφέρεται στο πως θα ξεφύγει από την πατρική βία που της στιγμάτισε την ζωή.
Στη συνέχεια και το Thoroughfare έχουμε ίσως το πιο ωραίο κομμάτι του άλμπουμ αν και δύσκολα μπορείς να διαχωρίσεις το ωραίο από το αριστούργημα.
Αν και η σεξουαλικότητα είναι το ατού της – για όσους την παρακολουθούν θα έχουν καταλάβει ότι κάνει προσπάθεια να την δαμάσει – μας δίνει μια γεύση για το τι είναι ικανή να προβάλει αν αφεθεί λίγο στο πρώτο σινγκλ του δίσκου, Gibson Girl όπου αναφέρεται στην καλλιτέχνιδα και μοντέλο Evelyn Nesbit, που έγινε είδωλο έναν αιώνα πριν, και για την ίδια αποτελεί την απόλυτη γυναικεία σεξουαλικότητα και τελειότητα.
Το ενδέκατο κομμάτι είναι το Ptolemaea, το πιο δυνατό κομμάτι του δίσκου, όπου αναφέρεται στην κόλαση του Δάντη για να καταλήξει στο instrumental τραγούδι August Underground, το οποίο είναι ένα καταραμένο ατμοσφαιρικό θρίλερ με φωνές σειρήνας, και το δεύτερο instrumental τραγούδι Televangelism, μια δαιμονική πιάνο μελωδία όπου θα μπορούσε να έχει βγει από κάποια εκκλησία του μεσαίωνα.
Ο δίσκος κλείνει με το Strangers, όπου φέρνει τον μονόλογο της σαν να περιμένει στον παράδεισο τους πιστούς που πέθαναν.
Αν η Cain κράτησε κάτι καλό από την νεανική της ηλικία με την αυστηρή εκκλησιαστική ανατροφή, είναι το ότι τα τελειώματα δεν είναι άσχημα από την μια ζωή στην άλλη. Ένα λυπηρό τέλος δεν είναι και απαραίτητα κακό τέλος γιατί αυτή η λύπη φτάνει στην λύτρωση και τελειώνει, με την αναμονή κάτι καλύτερου.
Το σύμπαν της Ethel Cain έχει απεριόριστες δυνατότητες και φάνηκε ευδιάκριτα από το ντεμπούτο της που θεωρείτε ένα αριστούργημα στην σύγχρονη μουσική, ενώ η ίδια με την δημιουργικότητα και παραγωγικότητα της μας δίνει ένα πακέτο ατμόσφαιρας, αργής λύτρωσης, κλασικού επαρχιώτικου ροκ, σεξουαλικότητας, βίας και θρησκείας. Το συναίσθημα της φτάνει σε επικές διαστάσεις κάνοντας την να ξεχωρίζει από ότι υπάρχει εκεί έξω κερδίζοντας τον σεβασμό και προσοχή που της αξίζει. Το μέλλον έχει ήδη γραφτεί για την ίδια όσο εμείς κοιτάμε σαν παρατηρητές και αυτό το ντεμπούτο είναι μολις η αρχή του ταξιδιού.
Ενας δίσκος κόσμημα για το 2022 και όχι μόνο, όπου αξίζει ένα 9 στα 10 αστέρια.
Ακολουθεί ολόκληρο το άλμπουμ παρακάτω
