Red Not Chili Peppers – Unlimited Love Review : Περιορισμένη αγάπη

Οι Red Hot Chili Peppers επέστρεψαν για τα καλά μετά από 8 χρόνια απουσίας από την δισκογραφία τους και σίγουρα πάνω από 15 χρόνια καλού δίσκου.

Αυτή την φορά μαζί με την άφιξη του νέου πολυσυζητημένου άλμπουμ είχαμε και την επιστροφή του αγαπημένου κιθαρίστα της μπάντας, John Frusciante, ο οποίος είχε αποχωρήσει από το 2009, όποτε η αναμονή είχε διπλή σημασία και για τους ίδιους αλλά και για τους φανς.

Το Unlimited Love είναι ένα στοίχημα το οποίο πρέπει να κερδηθεί για το μέλλον του συγκροτήματος καθώς βρίσκεται σε ένα κομβικό σημείο ηλικίας, πορείας, επιστροφής παλιού μέλους και όλα αυτά μαζί ανεβάζουν τον πήχη καθώς πλέον δεν υπάρχουν δικαιολογίες του παρελθόντος για την σχετικά πτώση που είχαν με τα δυο προηγούμενα άλμπουμς. 

Το Unlimited Love είναι στα μέτρα που μας έχουν συνηθίσει καθώς σε κάνει να νιώθεις ότι η οικογένεια τους ξανά συμφιλιώθηκε και έρχονται ωραία πράγματα στο μέλλον.

Εκτός από τα μέλη, σημαντικό ρόλο έπαιξε και ο παραγωγός τους Rick Rubin, ο οποίος τους έβαλε στον δρόμο των πετυχημένων δίσκων από την εποχή του Blood Sugar Sex Magik μέχρι την φυγή του Frusciante.

Το άσχημο της όλης υπόθεσης είναι ότι το Unlimited Love μοιάζει να βρίσκεται στον αυτόματο πιλότο στο μεγαλύτερο μερίδιο των 17 τραγουδιών με μικρές εξάρσεις πραγματικής Peperικης αξίας. 

Ο Anthony Kiedis φαίνεται να είναι ο μόνος που νιώθει άνετα στον ρόλο του και αυτό γίνεται αντιληπτό από το ύφος που ερμηνεύει σαν να είναι ήρωας κάποιας ταινίας. Δεν είδα το ίδιο στον αγαπητό και ακομπλεξάριστο Flea, ο οποίος για πρώτη φορά φαίνεται αγχωμένος η φοβισμένος αποφυγής κάποιου είδους αποτυχίας. Η επιστροφή του ασώτου ιού John Frusciante φαίνεται να επηρεάζει τα υπόλοιπα μέλη ώστε να σταθούν αντάξιοι και μάλλον δείχνει ότι προσπάθησαν πολύ να τον πείσουν να γυρίσει.

Ο ίδιος αναγκαστικά νιώθει ο  σούπερ σταρ αυτού του άλμπουμ και αντιλαμβάνεται ότι οι υπόλοιποι τρεις άλλαξαν τον ήχο τους κατα την πάροδο του χρόνου σε κάτι πιο μαλακό ίσως και λόγω ηλικίας.Μη ξεχνάμε ότι είναι στα late 50s, early 60s τους.

Όλα αυτά έπαιξαν ρόλο να ακούσουμε ναι μεν ένα ώριμο αλλά γερασμένο άλμπουμ σε μια εποχή όπου πρέπει να απευθυνθούν σε νεανικό κοινό.Ώριμα καλό για τους ίδιους σε αυτή την χρονική στιγμή της ζωής τους αλλά εκτός εποχής για το 2022. Σίγουρα με αυτό τον τρόπο και ήχο που έχουν αναπτύξει, θα μπορούν να βγάζουν μουσική για πολύ καιρό ακόμη και που και που θα κάνουν και μεγάλες επιτυχίες όπως το Black Summer, το πρώτο σινγκλ του δίσκου που μας έκανε να χαμογελάσουμε.  

Οι εποχές που βγάζανε τραγούδια σαν το Suck My Kiss η το Hump De Bump ανήκουν στο παρελθόν και πρέπει να συμβιβαστούμε με την νέα μορφή της μπάντας που κοντεύει να πάρει σύνταξη. 

Αυτό που μένει από τον νέο δίσκο είναι 5-6 αρκετά καλά τραγούδια που τον ισορροπούν ώστε να μη χαθεί κάτω από την βάση. 

Με άριστα το 10 το δίνουμε ένα 6. 

Ακολουθεί το κρυφο διαμάντι του δίσκου που μας άρεσε περισσότερο.