O συντάκτης Άκης Κάτηρας προτείνει τα 10 καλύτερά του άλμπουμς για το 2022
Το 2022 έφτασε στο τέλος του και μπορώ να πω ότι μας έδωσε αρκετή μουσική που θα γραφτεί στην ιστορία. Παρακάτω ακολουθεί με αναλυτική περιγραφή καθώς και ηχητικό υλικό, η λίστα μου με τα 10 καλύτερα άλμπουμς της χρονιάς που δεν σταμάτησα να ακούω.
10. Confidence Man – Tilt
Η τετράδα από την Μελβούρνη επέστρεψε φέτος 4 χρόνια μετά από το πετυχημένο Confidence Music For Confident People του 2018, με μοναδικό σκοπό να πετύχει κάτι μεγαλύτερο από πριν. Ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό ήταν να διπλαστεί η δημιουργικότητά της με το συστατικό της επιτυχίας της, τον χορό.
Στο νέο τους άλμπουμ TILT έφεραν πίσω τις ωραίες ηλεκτρονικές εποχές των 90s μέσα από την δίκη τους προσωπική εμπειρία όμορφων στιγμών που βίωσαν τότε.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι η ανάμνηση της rave κουλτούρας, ατμόσφαιρας και ενέργειας για όσους θυμούνται.
Η τσαχπινιά της τραγουδίστριας Janet Planet σε συνδυασμό με τον μουσικό και τραγουδιστή Sugar Bones έχουν απόλυτη χημεία και ηλεκτρίζουν την ατμόσφαιρα από την πρώτη στιγμή όπως φαίνεται στους στίχους “ Dont Call Me The Spark / I’m The Fire And The Flame,Okay?”, στο εναρκτήριο τραγούδι ‘Woman’.
Σκοπός τους είναι να σε ταξιδέψουν στο παρελθόν, σε μια εποχή που όλα φαινόταν χαρούμενα και αισιόδοξα σε ένα κλίμα ευφορίας και έκστασης.
Με πολλές αναφορές από τους Primal Scream μέχρι τους Prodigy, δείχνουν να ξέρουν τί κάνουν με μια δόση χιούμορ και αυτοπεποίθησης, ενώ μοιάζει να διασκεδάζουν περισσότερο οι ίδιοι σαν παρέα παρά ότι θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο.
Όσο ελαφρό και απλό μοιάζει το άλμπουμ, έχει πέσει πολύ δουλειά από πίσω ώστε να φαίνεται έτσι αφού το ύφος που ακολουθούν σπανίζει στις μέρες μας και ίσως είναι οι μόνοι που μπορούν να το αποτυπώσουν τόσο πιστά.
9. Spoon – Lucifer On The Sofa
Η ιστορική μπάντα Spoon, όσο περίεργο και να ακούγεται, είναι κοντά μας σχεδόν 30 χρόνια. Κάπου στα τέλη του 2019 αποφάσισαν να γράψουν το δέκατό τους άλμπουμ Lucifer On The Sofa.
Η άφιξη του Covid τους χάλασε λίγο τα σχέδια αλλά η παρέα του Daniel δεν πτοήθηκε και μπορεί η καραντίνα να λειτούργησε για καλό, αφού φέτος παρουσίασαν το πιο χαλαρό και αληθινό άλμπουμ ίσως της μισής τους καριέρας.
Το άλμπουμ δείχνει να σε παρασέρνει χωρίς σταματημό. Από την αρχή μέχρι το τέλος, το ένα τραγούδι είναι καλύτερο από το άλλο και βρίσκεσαι να αναρωτιέσαι αν ακούς κάτι που θα μπορούσαν να γράψουν σήμερα οι ZZ Top ή ακόμη και οι Rolling Stones αν ήταν νέοι.
Σφιχτοδεμένη παραγωγή με πολύ καλές ενορχηστρώσεις, σε μιά μετά πανδημική εποχή που δούλεψε προς όφελος τους και δείχνει να κρατάει αυτό το είδος μουσικής ψηλά, αρκεί να ξέρεις να φρεσκάρεις και να ξεσκονίσεις τα παλιά παπούτσια του rock n roll όπως πρέπει.
8. Yeah Yeah Yeahs – Cool It Down
Οι σχεδόν εξαφανισμένοι Yeah Yeah Yeahs φαινόταν να παίρνουν την κάτω βόλτα καθώς μας προετοίμαζαν εδώ και πολλά χρόνια για την μάλλον νοσταλγική πορεία που θα ξεκινούσαν. Η τελευταία περιοδεία τους έγινε το 2017 με την επανακυκλοφορία του πιό παλιού τους άλμπουμ Fever To Tell που ήταν και το σημάδι για να καταλάβουμε ότι πλέον δεν έχουν να δώσουν κάτι άλλο, με σκέψεις ίσως και για διάλυση της μπάντας.
Αυτή η φοβία καταρρίφθηκε φέτος με το πέμπτο τους άλμπουμ Cool It Down και όχι μόνο έδιωξε κάθε δεύτερη σκέψη για το μέλλον τους αλλά τους ξανασύστησε στο κοινό με ένα δίσκο με πολλή έμπνευση.
Σχεδόν αγνώριστοι, αναγεννιούνται από τις στάχτες τους και μας δίνουν ένα άλμπουμ το οποίο συζητιέται από τους ειδικούς ακόμη και ως το καλύτερο της καριέρας τους. Χωρίς απαραίτητες νόρμες ένταξης σε ένα μουσικό είδος, καταφέρουν να ακούγονται φρέσκοι και έτοιμοι να συστηθούν σε ένα νέο κοινό.
7. Tove Lo – Dirt Femme
Μετά από χρόνια αναζήτησης και περιπλάνησης στους δρόμους του δύσκολου χώρου της ποπ μουσικής, μιά από τις αποκαλύψεις της χρονιάς, έρχεται από την Σουηδία με διαθέσεις να κατακτήσει τον κόσμο της art pop .
Η βιομηχανία της μουσικής αμφιταλαντεύτηκε γύρω από το πώς μπορεί να χρησιμοποιήσει μιά ακόμη ταλαντούχα μουσικό καθώς το υλικό της κάπως ξένιζε: πιό σκοτεινή απ’ ότι ζητάει η ποπ κουλτούρα, σίγουρα πιό περίεργη σαν στάτους και ακόμη πιό δύσκολη με την σεξουαλικότητα που προβάλει ο mainstream ήχος.
Όλη αυτή η ταλαιπωρία οδήγησε την Tove Lo στο να γράψει μέσα στην πανδημία την καλύτερη δουλειά της μέχρι σήμερα καθώς και να την κυκλοφορήσει σε δίκη της εταιρεία.
Με μια 80s dance αισθητική στο πρώτο single ‘No One Dies From Love’, συστήνεται στον πλανήτη ξανά και βάζει κάτω όλες τις υποψήφιες νέες starlettes του χώρου. Ίσως το άλμπουμ που θα ζήλευε να έχει γράψει η αδιαμφισβήτητα πιό ευνοημένη από τα μέσα Charlie XCX και σίγουρα ένα άλμπουμ που θα έπρεπε να έχει γράψει στα πρώτα της χρόνια η Lady Gaga, πριν βιαστικά αποφασίσει να αλλάξει πορεία.
Η εξαιρετική φωνή της σε συνδυασμό με το λίγο σπαστό αγγλικό στη προφορά να της δίνει χαρακτήρα και σε συνδυασμό με το πόσο άνετη πλέον νιώθει με κομμάτια όπως το ‘True Romance’, μας δίνει μιά από τις καλύτερες ερμηνείες της χρονιάς.
Το άλμπουμ Dirt Femme την βρίσκει στην πιο ώριμη φάση της και με ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς, το ‘How Long’ να ακούγεται στην πολύ πετυχημένη σειρά του HBO Euphoria, της δίνει το εισιτήριο για να εδραιωθεί.
Η Tove Lo σίγουρα δημιουργεί το πιό σύγχρονο και συναισθηματικά φορτισμένο pop άλμπουμ της χρονιάς και η πόρτα προς την κορυφή είναι διάπλατα ανοιχτή.
6. Daphni – Cherry
Ο κύριος Dan Smith αποφάσισε να δημιουργήσει το τρίτο άλμπουμ του δικού του project Daphni και με το Cherry κατάφερε κάτι ασύλληπτο.
Το καλύτερο dance άλμπουμ της χρονιάς είναι τόσο απολαυστικό που δεν θέλεις να τελειώσει αφού είναι φτιαγμένο στην εντέλεια και κάθε μικρή του λεπτομέρεια φλερτάρει με την τελειότητα χωρίς υπερβολές.
Με μιά less is more προσέγγιση παραγωγής και πανέξυπνους δημιουργικούς πειραματισμούς με πολλά είδη ηλεκτρονικής μουσικής, είναι εντυπωσιακό πως τελικά υπάρχει ομοιογένεια (κάτι που συνήθως μοιάζει ακατόρθωτο)! House, techno, progressive, breaks, disco, funk ταιριάζουν με ένα τρόπο που σπάνια έχουμε ξανακούσει στο παρελθόν.
Η τεχνολογία της εποχής, δίνει την δυνατότητα σε ανθρώπους που πραγματικά έχουν το ταλέντο να φτιάχνουν μουσική, να δημιουργούν ήχους που ακούγονται τόσο φυσικοί σαν να είσαι μπροστά. Αυτό είναι κάτι που ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης καταφέρνει εδώ, με ένα άλμπουμ που αξίζει να κλείσεις τα μάτια και να παρασυρθείς. Μοναδική εμπειρία ακρόασης και ίσως μιλάμε για ένα από τα πιό κλασικά άλμπουμ της δεκαετίας που διανύουμε.
5. Wet Leg – Wet Leg
Στα μισά της λίστας με τα καλύτερα άλμπουμς της χρονιάς έχουμε να κάνουμε με μία ιδιαίτερη περίπτωση δίσκου και συγκροτήματος.
Το ομώνυμο άλμπουμ των τρελοκόριτσων Wet Leg, μουσικά, δεν είναι τόσο άρτιο ώστε να βρίσκεται σε αυτή την θέση. Ο λόγος που βρίσκεται όμως, έχει να κάνει με κάτι που έχουμε ξεχάσει εδώ και πολλά χρόνια στον μαγικό κόσμο της μουσικής.
Την προσωπικότητα και το American dream της επιτυχίας από το πουθενά όταν όλοι, πλανήτες και άστρα εναρμονίζονται σε αυτό. Ακούγεται σχεδόν σαν σενάριο ταινίας, όπου δύο κορίτσια από το χωριό του Isle Of White αποφασίζουν να πιάσουν κιθάρες στο αγρόκτημα και να ονειρευτούν ότι γεμίζουν στάδια.
Το single ‘Chaise Lounge’ συνοδευόμενο από το μόνο video που θα μπορούσαν να σκεφτούν γιά να πιάσουν τα μάγια, έπεσε σαν κεραυνός στην έρημο της μουσικής βιομηχανίας που έπεσε σε λήθαργο. Μας ξύπνησε με ένα χαμόγελο για το ποσό αυθεντικά εύκολη μπορεί να είναι η επιτυχία όταν έρχεται χωρίς άγχος και στρες για την παγκόσμια φήμη.
Το έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν με το ‘Smells Like Teen Spirit’ των Nirvana ή ακόμη και με τους Beatles. Ποπ Μουσική με χιούμορ και χαμόγελο, κλασικά απλά ριφάκια και έξυπνοι στίχοι. Σίγουρα οι Wet Leg δεν άλλαξαν τον κόσμο όπως οι προκάτοχοι τους αλλά με βάση την σημερινή εξέλιξη της μουσικής, το ότι κατάφεραν να μπουν στον μουσικό χάρτη με μοναδικό όπλο την φαντασία τους, είναι ένα τεράστιο κατόρθωμα.
4. Charlotte Adigery & Bolis Pupul – Topical Dancer
Το Βελγικό δίδυμο Charlotte Adigéry και Bolis Pupul έκαναν φέτος το πιο πολιτικό dance ντεμπούτο της χρονιάς. Το Topical Dancer ξεχειλίζει από δημιουργικότητα, παίζει σαν παιχνίδι με την τεχνολογία της μουσικής και μεταδίδει μηνύματα για τον φεμινισμό, σεξισμό, ρατσισμό και τη σεξουαλική κακοποίηση χωρίς να γίνεται ποτέ βαρύ ή εριστικό. Δεν κουνάει το δάχτυλο σε κανέναν και απλά διδάσκει με τον καλύτερο εκπαιδευτικό τρόπο πώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα. Ένα εγκεφαλικά διασκεδαστικό ηλεκτρονικό άλμπουμ με μεγάλη δόση πρωτοτυπίας, τρομερά συγχρονισμένο με το 2022 και την μοντέρνα κουλτούρα, παίζει με τις νόρμες του political correctness και μας βάζει να σκεφτούμε όπως λέει και ο στίχος “ Don’t Say We Don’t Need Borders / Say I’m A World Citizen “.
Απλά αριστούργημα.
3. Alex G – God Save The Animals
Το άλμπουμ που φέτος δεν γνωρίζεις ότι χρειάζεσαι στην ζωή σου, ονομάζεται God Save The Animals. Στο καλύτερο momentum του, ο Alex Giannascoli και το ταλέντο του να δένει αφαιρετικούς στίχους, βρίσκει την απόλυτη στιγμή του. Στο ένατο άλμπουμ δείχνει να έχει πολλή όρεξη, δημιουργώντας 13 τραγούδια που προσφέρουν ένα ηχητικό νέκταρ απόλαυσης. Ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς που δεν θα ακουστεί πολύ παραέξω αλλά για αυτούς που το ανακαλύψουν, είναι μια πολύτιμη στιγμή στην μουσική ιστορία.
2. Hercules & Love Affair – In Amber
Το πιό υποτιμημένο και εξαιρετικό άλμπουμ της χρονιάς έρχεται από την πιό λυρική μπάντα του πλανήτη και μας σοκάρει όσο κανένα άλλο. Γράφει ιστορία που δύσκολα μπορεί να επαναληφθεί ή να κοπιαριστεί, ενώ από την πρώτη νότα, όσο το ακούς, νιώθεις ότι θα ζήσεις μια μεταφυσική εμπειρία! Η εμπειρία των Hercules & Love Affair σου προκαλεί δέος.
Έχουν περάσει 14 χρόνια από τότε που ο Andy Butler μας σύστησε την μυστικιστική του μπάντα μέσω του διάσημου single ‘Blind’ και μόλις πέντε χρόνια από την τελευταία δουλειά, μας παρουσιάζει το σκοτεινό όραμά του In Amber.
Το πιό επιδραστικά βαθύ άλμπουμ της καριέρας του όπου νιώθεις έναν γοτθικό αέρα να σε παρασέρνει. Θα μπορούσαμε να το εντάξουμε σε μια αρχαία τραγωδία καθώς ο σκοπός των Hercules είναι να σε μεταφέρουν σε κάποια μαγική στιγμή του παρελθόντος. Σίγουρα τους έχουμε ακούσει σε πιο αισιόδοξα και χαρούμενα μονοπάτια, αλλά εδώ θέλουν να μας μεταφέρουν στο σκοτάδι. Στον θάνατο και την θνησιμότητα καθώς και σε ένα δυστοπικό περιβάλλον που επικρατεί παγκόσμια κρίση.
Συναίσθημα και λυρικότητα, πατροπαράδοτες αμαρτίες και οιδιπόδεια συμπλέγματα κάτω από πιάνο μελωδίες που σου κόβουν την ανάσα.
Το In Amber είναι ένα εύθραυστο άλμπουμ με στίχους που θυμίζουν αρχαία ποίηση και μια παγκόσμια και διαχρονική αύρα που το τοποθέτει σε ένα από τα πιο κλασικά ”έργα” που ακούσαμε.
Ο Butler με το συγκεκριμένο άλμπουμ εξορκίζει παράλληλα και τους προσωπικούς του δαίμονες με τον πιο σοφιστικέ τρόπο.
Η dream team συνεργασία του με τον παλιό του transgender φίλο Anohni μετά το 2008, προσθέτει σημαντική ενέργεια και δράμα στα φωνητικά (μιλάμε για μία από τις σημαντικότερες φωνές της εποχής μας), ενώ η συμμετοχή του ντράμερ των Siouxsie & The Banshees, κλείνει μια επικών διαστάσεων συνεργασία.
1. Ethel Cain – Preacher’s Daughter
Η Ethel Cain είναι σίγουρα στοιχειωμένη από το παρελθόν της, το μυαλό της στοχεύει στο μέλλον, ενώ παράλληλα γνωρίζει ότι δεν υπάρχει απόδραση. ‘’The Fate’s Already Fucked Me Sideways’’ δηλώνει στο intro του καταπληκτικού ντεμπούτο άλμπουμ της.
Ένας δίσκος που μιλάει για θρησκευτικά δράματα, καταστολές και σκιές ραγισμένων αμερικανικών οικογενειών. Η υπερταλαντούχα νέα μουσικός, μόλις 24 ετών, με το βαρύ τραύμα που κουβαλάει, έχει μάθει πολλά από την ζωή ήδη, όπως ότι το κάρμα σου είναι εκεί δίπλα για να επαναλάβει μια κατάρα, ανεκπλήρωτα όνειρα και καταδικασμένες σχέσεις ενώ παλεύεις με μιά μικρή ελπίδα ότι κάποια στιγμή μπορεί να τα καταφέρεις.
Είναι γνωστό στον κόσμο της μουσικής ότι εδώ και λίγα χρόνια που εμφανίστηκε, θα κάνει μεγάλα πράγματα αλλά με αυτό το ντεμπούτο επισφραγίζει ότι είναι μία από τις πιό ταλαντούχες και μυστήριες περσόνες που έχουμε ακούσει. Σαν να είναι κάποια μακρινή ξαδέρφη των γυναικών που κάηκαν στο Salem σαν μάγισσες ή το alter ego της Enya που ζητάει λύτρωση από την θρησκεία και την αγάπη.
Μεγαλωμένη σε ένα βαρύ θρησκευτικό περιβάλλον με πατέρα πάστορα, ένιωσε την απόρριψη από την τοπική κοινωνία της, καθώς δήλωσε gay και αργότερα transgender. Η Ethel – πραγματικό όνομα το νεραϊδένιο Hayden Anhedönia – δημιούργησε ένα δικό της γοτθικό, δυτικοαμερικάνικο, σκοτεινό σύμπαν, όπου για τα τρία προηγούμενα χρόνια μας έδωσε διάσπαρτα σημάδια στα EP της, για το τί επιφυλάσσει το μέλλον της μεταξύ του American Gothic και του American Dream.
Το 75λεπτο ντεμπούτο άλμπουμ της Preacher’s Daughter έχει 13 τραγούδια που δημιουργούν ένα τελείως δικό της ήχο. Γραμμένο εξολοκλήρου από την ίδια, μας βάζει από την αρχή στο κλίμα κάποιας αίρεσης καθώς αυτές είναι κομμάτι της νεανικής της ηλικίας.
Η συνέχεια έρχεται με το μάλλον πιό χαρούμενο τραγούδι του δίσκου, ‘American Teenager’, που έχει πολλά στοιχεία Americana ήχου, μιλώντας για Αμερικάνους εφήβους που το ποτό είναι η θρησκεία τους ενάντια σε μια άσχημη δυτική Αμερική που τρώει τα παιδιά της.
Το ‘A House In Nebraska’ είναι ένα από τα πολλά αργά, κινηματογραφικά κομμάτια που περιγράφει την ιστορία της και ενός μυστήριου συντρόφου καθώς αντιμετωπίζουν τις φοβίες τους, χωρίς να μας αποκαλύπτει το ποιός είναι, με τον πόνο της έλλειψής του να μην έχει περάσει από πάνω της.
Το εύρος φωνής της Cain σε τόνο και συναίσθημα είναι κάτι απίστευτο και αποτελεί σημαντικό στοιχείο του ταλέντου της που σε αφήνει χωρίς ανάσα. Κάτι που φαίνεται και στο αξεπέραστο ‘Sun Bleached Flies’, όπου έχουμε την τελειωτική απόσπασή της από την πίστη και την κοινωνία σαν γενικότερη έννοια, καθώς παλεύει με τους δαίμονές της που έχουν καθορίσει την ύπαρξή της και ψάχνει την λύτρωση από τον πόνο του παρελθόντος..και του παρόντος ίσως.
Το ‘Western Nights’ μιλάει για έναν ακόμη ανώνυμο σύντροφο και την διαστροφική σχέση τους με την απόγνωση και τον φόβο να την περιβάλει.
Στο ‘Family Tree’ ακούμε για την βία που έχει υποστεί μέσα στην οικογένεια της, ενώ το ‘Hard Times’ αναφέρεται στο πώς θα ξεφύγει από την πατρική βία που της στιγμάτισε την ζωή.
Στη συνέχεια με το ‘Thoroughfare’ έχουμε ίσως το πιό ωραίο κομμάτι του άλμπουμ αν και δύσκολα μπορείς να διαχωρίσεις το ωραίο από το αριστούργημα.
Αν και η σεξουαλικότητα είναι το ατού της – για όσους την παρακολουθούν θα έχουν καταλάβει ότι κάνει προσπάθεια να την δαμάσει – μας δίνει μια γεύση για το τί είναι ικανή να προβάλει αν αφεθεί λίγο στο πρώτο single του δίσκου ‘Gibson Girl’, που αναφέρεται στην καλλιτέχνιδα και μοντέλο Evelyn Nesbit που έγινε είδωλο έναν αιώνα πριν και για την ίδια αποτελεί την απόλυτη γυναικεία σεξουαλικότητα και τελειότητα.
Το πιό δυνατό track του δίσκου είναι το ‘Ptolemaea’ και αναφέρεται στην κόλαση του Δάντη για να καταλήξει στο instrumental κομμάτι ‘August Underground’, που μοιάζει να είναι ένα καταραμένο ατμοσφαιρικό θρίλερ με φωνές σειρήνας! Στο δεύτερο instrumental ‘Televangelism’, ακούμε μιά δαιμονική πιάνο μελωδία όπου θα μπορούσε να έχει βγεί από κάποια εκκλησία του μεσαίωνα.
Ο δίσκος κλείνει με το ‘Strangers’, όπου φέρνει τον μονόλογο της σαν να περιμένει στον παράδεισο τους πιστούς που πέθαναν.
Αν η Cain κράτησε κάτι καλό από την νεανική της ηλικία με την αυστηρή εκκλησιαστική ανατροφή, είναι το ότι τα τελειώματα δεν είναι άσχημα από την μια ζωή στην άλλη. Ένα λυπηρό τέλος δεν είναι και απαραίτητα κακό γιατί αυτή η λύπη φτάνει στην λύτρωση και τελειώνει με την αναμονή για κάτι καλύτερο.
Το σύμπαν της Ethel Cain έχει απεριόριστες δυνατότητες και φάνηκε ευδιάκριτα στο ντεμπούτο άλμπουμ της που θεωρείται αριστούργημα στην σύγχρονη μουσική, ενώ η ίδια με την δημιουργικότητα και παραγωγικότητα της μας δίνει ένα πακέτο ατμόσφαιρας, αργής λύτρωσης, κλασικού επαρχιώτικου ροκ, σεξουαλικότητας, βίας και θρησκείας. Το συναίσθημά της φτάνει σε επικές διαστάσεις κάνοντας την να ξεχωρίζει από ότι υπάρχει εκεί έξω, κερδίζοντας τον σεβασμό και την προσοχή που της αξίζει. Το μέλλον έχει ήδη γραφτεί για την ίδια όσο εμείς κοιτάμε σαν παρατηρητές. Αυτό το ντεμπούτο είναι μόλις η αρχή του ταξιδιού.
‘Ενας δίσκος κόσμημα για το 2022 και όχι μόνο, που αξίζει 9 στα 10 αστέρια.
